Originele titel: Harry Potter and the order of the phoenix
Jaar van eerste uitgave: 2003
Gelezen versie: Nederlands
Gelezen uitgave van: Uitgeverij De Harmonie
Aantal pagina's: 668
Harry's verplichte zomervakantie bij oom Herman en tante Petunia op de Ligusterlaan is deze keer nog erger dan alle voorgaande jaren: niet alleen wordt hij door de Duffelingen weer vreselijk behandeld, ook zijn beste vrienden lijken hem deze zomer totaal te negeren.
Harry vindt dat hij iets moet doen, maakt niet uit wat, om zo snel mogelijk te kunnen terugkeren naar Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus. Maar dan krijgt de vakantie een onverwacht einde en wordt het zelfs onzeker of Harry nog wel aan zijn vijfde schooljaar op Zweinstein mag beginnen. Vreemde gebeurtenissen stapelen zich op en Harry doet ontdekkingen die het hem onmogelijk maken kalm te blijven.
Dit vijfde en dikste boek van de Harry Potter serie bezorgde me even de kriebels toen ik eraan begon, omdat ik wist dat dit deel voor mijn gevoel heel langzaam op gang komt en de vorige keer dat ik het las was ik van mening dat het gemakkelijk een stuk korter had gekund als sommige dingen die minder relevant zijn waren weggelaten.
Deze tweede keer was het een veel betere ervaring, ook doordat ik het boek in kleinere stukjes hakte (drie hoofdstukken per dag op een gegeven moment) en daardoor al die stukjes verhalen op zich leken. Op die manier had ik veel minder het idee dat ik een dikke pil aan het lezen was en kon ik mijn aandacht goed bij het verhaal houden.
Professor Omber zorgt bij dit boek voor een nare bijsmaak, maar tegelijkertijd vind ik het knap dat Rowling een personage zo kan maken dat ik echt een hekel aan diegene krijg. De personages die deel uitmaken van de orde van de feniks vind ik erg leuk en het mooiste van dit boek vind ik dat je merkt dat de personages echt groeien - vooral figuurlijk, maar ook in de letterlijke zin dat ze ouder worden en bijvoorbeeld vriendinnetjes krijgen. Bij de SVP zitten mijn favoriete personages, zoals Loena, Marcel en Ginny - naast uiteraard Ron, Hermelien en Harry. Fred en George hebben ervoor gezorgd dat ik een paar keer hardop heb gelachen.
In Harry Potter en de orde van de feniks wordt een aantal zaken uitgelegd, waardoor heel veel duidelijk wordt over het hoe en waarom. Een gedeelte van de ontboezemingen was ik al vergeten, dus ik was zelfs verrast door sommige dingen.
Bij dit boek komen meer emoties kijken, zowel bij Harry als bij Lupos, Sirius en Perkamentus, wat het verhaal echter maakt en wat meer drama geeft, passend bij de toon van de rest van het boek. In Harry Potter en de vuurbeker was al te merken dat het verhaal langzamerhand duisterder werd - vooral op het eind - maar in dit deel wordt dat helemaal duidelijk.
Ik merk dat het herlezen ervoor zorgt dat ik bij sommige van de boeken een ander gevoel krijg, en dat is tot nu toe bij het vijfde deel echt het sterkst - in positieve zin. Wauw!
Rating: 5/5
Geen opmerkingen:
Een reactie posten