Als ik ergens niet goed in ben, dan is het wel daten. Ik ben over het algemeen ontzettend zenuwachtig, vind de jongen vervolgens best wel leuk, waarna de volgende date al gauw een feit is. Maar dan gaat het vaak mis... Ik weet niet wat het is (komt hij te dichtbij?), maar na een paar dates moet hij 'weg'. Om te bewerkstelligen dat hij uit zichzelf kapt met mij, ga ik me gedragen als een ontzettende bitch (chagrijnig en alles). Ik weet niet waarom, maar op de één of andere manier werkte deze tactiek tot nu toe nooit en moest ik vervolgens toch het vervelende gesprek aangaan. 'Het ligt echt niet aan jou, het ligt aan mij' kwam meer dan eens over mijn lippen in dit soort gesprekken. Er waren wel wat jongens die ik echt niet leuk vond; dan was ik hier ook eerlijk over.
Maar toch, waarom gaat het ie-de-re keer volgens dit patroon? Er was één jongen, een paar jaar geleden alweer, bij wie ik tot op de dag van vandaag niet weet waarom hij 'weg' moest. En toch voelde ik me nooit op mijn gemak bij hem.
Afgelopen zaterdag was het zover, ik had - voor het eerst sinds een jaar - weer eens een date. Vol goede moed ging ik erheen, vol vertrouwen dat ik het deze keer niet zou verpesten. Ik had er echt zin in en dacht dat ik deze keer echt klaar was voor een relatie. En toen? Toen had ik een best gezellige avond met een best aardige jongen die er best leuk uitzag. 'Maar...', hoor ik je al denken. En die 'maar' was er inderdaad. Want de gezelligheid was niks meer dan met een vriendin waarmee ik af en toe eens afspreek en met wie de gesprekken altijd wat oppervlakkig blijven. En hij als persoon? Ik voel er eerlijk gezegd helemaal niets bij.
Misschien verwacht ik te veel van een eerste date, maar ik heb bij eerdere dates wèl meteen het idee gehad dat ik een jongen leuk vond. Verliefd ben ik nog nooit geweest - dat dan weer niet - maar ik kon wel langer met dezelfde jongen uitgaan.
Bij deze jongen had ik achteraf een dubbel gevoel. Wederom is er niets mis met hem, maar ik voel ook he-le-maal niks. Dus wat doe je dan? Spreek je nog een tweede keer af? Of laat je het erbij zitten? Ik kan aan mezelf merken dat ik nu al bitchy begin te doen en dat wil ik hem niet aandoen. Daarom reageer ik vaak maar even niet op zijn whatsappberichten. Aan de andere kant is het misschien ook een kans om hier eens open kaart over te spelen richting een jongen. Maar ja, is dat niet wat vroeg, zo net na een eerste date?
Mijn gevoel zegt dat ik gewoon echt geen tweede date wil, maar ik heb al wel 'ja' gezegd op zijn voorstel om volgende week weer af te spreken. Omdat ik niet opnieuw wil dat ik jaren later nog spijt heb omdat 'er toch niets mis met hem was'.
Ik geloof niet in liefde op het eerste gezicht, maar het lijkt me toch dat er op z'n minst íéts moet zijn. Het voelt namelijk niet alsof hier nog iets tot bloei kan komen. Aan de ene kant was de date dus echt leuk, maar aan de andere kant voelt het als een nachtmerrie. Want ja, ik sta wéér op het punt het te verknallen. Of valt er niets te verknallen, omdat er gewoon niets is?
Ik weet het ook niet meer, maar ik heb in ieder geval al 'ja' gezegd op de tweede date. Nu moet ik me dus alleen de komende week via whatsapp inhouden en niet chagrijnig tegen hem doen... Duimen jullie voor me? ;)
X
Als ik nu toch eens wist wat dat was...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten