Tja, ik weet niet wat ik dan had verwacht. Dat ik op dag 1 al de werken van Charles Dickens zou doorploegen? Waarschijnlijk wel iets in die richting, want mijn zesjarige ik was not amused en zeker niet tevreden met dat ene woordje 'boom'. Pfft, wat moest ik daar nou mee?
Niet veel later - het zal een week of zes à acht zijn geweest - zag het er gelukkig al heel anders uit. In de herfstvakantie van dat schooljaar las ik de boekjes met mijn jeugdhelden Jip en Janneke. Een hele wereld ging voor mij open, wat was lezen leuk! Ik had vijf boekjes en ik heb ze allemaal verslonden. Ik denk dat deze boeken van Annie M.G. Schmidt mij overhaalden om zelf ook verhaaltjes te gaan schrijven en er zelfs van te dromen om zelf ooit schrijfster te worden.
Hoewel ik natuurlijk nog veel meer boeken heb gelezen in mijn kindertijd hebben Jip en Janneke voor altijd een speciaal plekje in mijn hart veroverd. Zij lieten mij het plezier in lezen ontdekken. De kleurloze illustraties van Fiep Westendorp zijn voor sommigen misschien wat saai, maar ik vind ze perfect. Ik kon er eeuwig naar blijven kijken bij het lezen van de avonturen van Jip en Janneke.
Het is gek, hoeveel ik ook van Jip en Janneke hield - en houd - ik heb zelf geen enkel ander boek van Annie M.G. Schmidt gelezen. Niet als kind althans; Pluk van de Petteflet heb ik wel voorgelezen aan de kinderen van mijn zus. De boeken van Annie zijn geweldig voor kinderen en ik denk dat, juist door haar andere boeken niet te hebben gelezen (er zijn wel wat verhalen voorgelezen op school overigens), ik zo duidelijk weet dat Jip en Janneke mijn helden zijn. En dat zullen ze voor altijd zijn! Ze laten de personages in de andere boeken uit mijn jeugd ver achter zich.
x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten