Het is weer eens zover: ik wil schrijven - ik móét schrijven! Maar zoals gewoonlijk weet ik weer eens niet waarover. Ik ga er wel weer meer mee bezig, met mijn eigenlijke droom en passie. Als ik er nou toch ook eens goed in was...
Ik werk sinds mei niet meer vijf dagen in Deventer, maar vier dagen in Antwerpen en één dag in Deventer. Wel allemaal voor hetzelfde werk nog steeds hoor, maar dan grotendeels in de plaats waar het project loopt waar ik voor werk. Ik heb het er ontzettend naar mijn zin en ik vind het superleuk om nu eindelijk eens alle collega's te zien met wie ik tot nu toe alleen contact had via de mail en de telefoon. Tegelijkertijd is het ook erg druk en maak ik lange dagen. Ik sta op maandag om 05.00 uur op om naar Antwerpen te reizen. Op donderdag vertrek ik om 16.00 uur van kantoor en dan ben ik om 19.15 uur thuis, tussendoor verblijf ik in Antwerpen. Op vrijdag werk ik nog gewoon in Deventer.
In eerste instantie zou ik drie dagen (dinsdag t/m woensdag) in Antwerpen werken en de overige twee dagen in Deventer, maar dit werd al snel omgezet naar vier dagen. Na een gesprek met mijn leidinggevende waarin ik aangaf dat het wel erg veel was (ik ben de enige in mijn functie, terwijl er werk voor minimaal twee personen was in de eerste weken), kwamen we samen tot de conclusie dat het dan toch drie dagen moesten blijven. Zo gezegd, zo gedaan - dacht ik... Een week later zat ik met mijn leidinggevende en haar leidinggevende in een gesprek en lieten ze mij weten dat er eigenlijk geen plek meer was in het bedrijf als ik niet vier dagen per week in Antwerpen zou werken. Die vier dagen waren dus echt een must. Ik kon dan wel 'normale' dagen gaan draaien, in plaats van de negen tot tien uur per dag die ik tot dan toe had gewerkt.
Het kwam als een verrassing, zeker na het gesprek een week eerder. En dan bedoel ik geen aangename verrassing. Ik had toch aangegeven dat ik het niet ging trekken als het nog een paar weken zo doorging? Nog een week later - de laatste dag voor mijn vakantie - kwam ik erop terug bij mijn leidinggevende en zei ik dat ik het zeker ging proberen, dat ik het nog steeds heel erg leuk vond, maar dat ik niet kon beloven dat het ook ging lukken. Ze stelde me gerust en zei dat ik eerst maar lekker vakantie moest gaan nemen, daarna kon ik dan vol energie weer beginnen en mijn gewone werktijden aan gaan houden.
Ik heb sinds het gesprek op mijn werk over Antwerpen een verloren gevoel wat mijn werk betreft. Vond ik het tot nu toe alleen maar leuk, nu droom ik toch weer over Engeland, Londen, schrijven, zen worden en genieten (ik typte per ongeluk 'geiten' in plaats van 'genieten', maar daar droom ik toch niet echt van...). Dat komt denk ik ook door de allemachtige drukte in Antwerpen. Ik zit nu aan het einde van mijn drie weken vakantie, maar in plaats van het verwachte frisse, opgeladen gevoel heb ik hoofdpijn en stress over het teruggaan. Niet in de laatste plaats door de druk die er vanaf maandag vol op komt te liggen: ik móét het kunnen, die vier dagen Antwerpen. Anders is het zeer waarschijnlijk over en uit - exit G bij het bedrijf waar ik het zo naar mijn zin heb. Ik hoop ontzettend dat ik het kan, dat ik het trek. Tegelijkertijd ben ik ook heel bang dat het niet gaat lukken, dat ik faal. Dat ik mijn baan, zekerheid en inkomen verlies.
Toch zegt een zacht stemmetje in mijn achterhoofd ook dat het misschien een teken is - een signaal dat ik een keuze heb en kan kiezen voor mijn echte dro(o)m(en) (hierover heb ik ook gegrapt tegen mijn beste vriendin, zij zei hetzelfde - maar stiekem is dat stemmetje er echt). Dit is ook aangewakkerd door het meisje bij Boots in Londen dat mij heeft opgemaakt op de dag voordat ik naar het concert van mijn (andere) dromen ging. Zij kwam uit Ierland en reisde enige tijd rond, waarbij ze haar hart verloor aan Londen. En ze is er gewoon gaan wonen! Had ik de ballen maar...
Maar ik ben bang dingen 'thuis' te missen: mijn familie, beste vriendin, gebeurtenissen waarbij iedereen bij elkaar is en waarbij ik dan ontbreek... Aan de ene kant moet je je dromen najagen en leven, anders krijg je later zeker spijt. Maar aan de andere kant zijn de mensen die je liefhebt het belangrijkste wat er is. Dus wat is Londen - of een andere plaats in Engeland - zonder mijn dierbaren? Het leven daar kan net zo'n sleur zijn, ook daar moet je er wat van maken.
Twaalf jaar geleden verloor ik mijn hart aan Londen, aan Engeland, puur door de mooie taal - ik was er nog nooit geweest. Tien jaar geleden wilde ik zeker een (paar) jaar van mijn leven in Engeland wonen, zo'n vijf jaar geleden zei ik dat vakanties naar mijn droomland voldoende waren. En nu? Nu weet ik het niet meer. Ik ben bang dat ik spijt zal krijgen. Het lijkt alsof ik wéér op zoek ben/moet naar wie ik nu eigenlijk ben en wat ik wil. Ik weet dat hetgene wat me het meest tegenhoudt de eventuele afwijzing of afkeuring van anderen is. Want wat als het 'mislukt'? Als ik ergens niet tegen kan, dan is het wel dat ene zinnetje: 'Ik zei het toch?' Brr, ik krijg er nu al de kriebels van. Ik ben inmiddels al wel zes keer naar Londen geweest trouwens, volgend jaar gaat de vakantie naar een andere bestemming in Engeland. Ik kan niet wachten! Ook heb ik twee cursussen zakelijk Engels gevolgd om mijn honger wat te stillen.
Maar goed, we hadden het over schrijven - mijn grote passie naast Engeland :) Dat is natuurlijk iets wat ik sowieso kan doen, al is het dan naast mijn werk. Daarom heb ik een lijst gemaakt met onderwerpen waarover ik kan schrijven, want een boek schrijven (dat wilde ik al toen ik zeven(!!!) was) is nog een stap te ver. Personages uitdenken gaat uitstekend, maar daarna loop ik al vast. Vandaar mijn eerdere uitspraak over schrijven: als ik er nou toch ook eens goed in was...
Zoals beloofd in twee posts geleden zal ik weer trouwer zijn wat betreft 't Theehoekje. Ik snap dat mijn beloften niet veel waard zijn, toch hoop ik dat jullie gewoon langs blijven komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten